Koszmarny treking, piękne widoki

Rumunia, Grora Studentilor

Przejechano 516 km

Jedziemy na południe i znowu wypatrujemy w internecie, że po drodze znajduje się bardzo ciekawa Grota Studentillor.
Dojeżdżamy tylko do pewnego miejsca, dalej trzeba iść pieszo. Goodle pokazują, że tylko 700m, ale okazuje się, że te 700m to miejsce z którego grotę dopiero można dostrzec. Mapsme z kolei informuje nas, że do groty mamy 40 min. Ok, jest wczesne popołudnie, więc idziemy, bo okolica jest bardzo urokliwa.

Niestety zamiast iść szlakiem, czyli maluśką, wydeptaną w polach ścieżką, która ciągnie się równolegle do zbocza, a potem pod grotą prosto w górę, Grzesiek postanawia iść skrótem. To jest nasz błąd. Najpierw idziemy przez trawy na przełaj. Początkowo jest w porządku, ale potem pojawia się coraz więcej ostów i jest coraz bardziej stromo. Musimy więc Yetiego wziąć na ręce, bo jest mu ciężko iść w upale po takim terenie. Potem jednak docieramy do piargu. Grzesiek nadal stwierdza, że go przejdziemy. On idzie bardziej bokiem, ja, po nabiciu się na dwa kolczaste krzaki, idę bardziej środkiem. Jest stromo i robi się niebezpiecznie, kamienie usuwają mi się czasem spod nóg. Wkurzona na fakt, że dałam się naciągnąć na taki skrót, przeklinam w duchu, a potem i na głos, ledwo zipiąc, gdy wdrapuję się pod górę. W pewnym momencie robi się niewesoło - docieramy do miejsca, gdzie nie pójdziemy ani w górę, ani w dół. Myślę sobie - no pięknie, tyle po górach już chodziłam, a jeszcze nie byłam w tak kiepskim i niebezpiecznym położeniu i to przez własną głupotę.
Na szczęście Grzesiek wypatruje którędy możemy zejść do żlebu, a tam go przecinamy i już idziemy prosto do groty.
Nie polecam nikomu tego skrótu. Lepiej idźcie na około, ale ścieżką, jest znacznie bezpieczniej.

Sama grota jest urokliwa, pomijając fakt, że śmierdzi w niej owczymi kupami, których jest tam naprawdę sporo. Można się napawać widokiem na okolicę i ochłonąć po wyczerpującym spacerze. Grota ma dwa "okna", przedzielone skalnym filarem.

Z jednego z nich prowadzi ścieżka w dół, którą wróciłam, trzymając się już kurczowo szlaku. Grzesiek oczywiście w pewnym momencie znów wymyślił sobie skrót, ale ja już nie dałam się na niego namówić.