Park Narodowy Durmitor

Ten dzień mamy w całości przeznaczony na wizytę w Parku Narodowym Durmitor i przejechanie słynnej trasy P14 - jednej z najpiękniejszych w Europie.
Park leży na terenie masywu górskiego Durmitor z najwyższym szczytem Bobotov Kuk liczącym 2522 m.n.p.m, ale przez masyw przebiega trasa P14, która jest położona tak wysoko, że szczyty wyrastają przed nami, nie trzeba specjalnie zadzierać głowy, żeby zobaczyć wierzchołki.

Jedziemy od strony Plużine w kierunku Žabljak. Już początek drogi nam się podoba - przejeżdżając przez most w Plużine na Jeziorze Pivsko co rusz wjeżdżamy w niewielkie tunele wydrążony w skale. Tunele nie są oświetlone i zakręcają, więc naprawdę nie wiesz, co zobaczysz za kolejną skalną ścianą - za każdym razem to niespodzianka. Tuneli jest kilkanaście, pierwszy raz w życiu jedziemy taką trasą. Po tunelach mijamy bardzo ukwiecone łąki i tęskno nam się robi do czasów naszego dzieciństwa, gdzie wszędzie, nawet w miastach były łąki, a teraz zamiast kwiatów mamy krótko przystrzyżone trawniki, gdzie nawet jednego motyla nie można uświadczyć...
Trasa pnie się powolutku w górę, teren faluje coraz bardziej, przejeżdżamy pogórze, aż w końcu przed nami zaczynają się wyłaniać coraz wyższe góry. I coraz piękniejsze!
Co chwila przystajemy na robienie zdjęć, przez co trasa, której przejechanie normalnie zajmuje może godzinę, nam zajmuje ponad 3. Ale właśnie to mieliśmy w planach! Słońce raz zachodzi za chmury, raz zza nich wychodzi i tak w kółko, fundując nam na bieżąco zmianę scenografii w tym pięknym spektaklu. Zachwycamy się widokami :)

Na trasie mijamy samochody, ale nie jest ich wiele. Trzeba jednak uważać, bo droga jest wąska, a my jedziemy od strony zewnętrznej i przy większej prędkości moglibyśmy zaliczyć spektakularny zjazd w dół. Jedziemy też od lepszej według mnie strony, jeśli ktoś chce przejechać całą trasę - im bliżej Žabljaka tym większe góry, więc my sobie stopniujemy piękno, zwiększając jego strzelistość. Ale też bliżej Žabljaka jest więcej ludzi i samochodów. Mnóstwo osób wjeżdża w park tylko kawałek od strony Žabljaka i zawracają. Ale my nie z tych - my chcemy zobaczyć wszystko!

Kilka razy napotykamy na drodze krowy, które nic sobie nie robią z jadącego za nimi samochodu. Wręcz wkładają pyski do środka i chętnie pozują do zdjęć. Influencerki najwyraźniej ;)

Przejeżdżamy P14 do końca, ale decydujemy się nie jechać do Žabljaka, bo podobno miasto nie jest szczególnie urodziwe. Nie zachęciły nas nawet informacje o atrakcjach w okolicy, typu Czarne Jezioro. Wracamy więc tą sama drogą, którą przyjechaliśmy - tylko tym razem szybciej.

Miałam w planach jeszcze wyjść w Durmitorze na szlak, zdobyć jakiś szczyt, ale 3/5 ekipy usypia momentalnie - widocznie coś krąży w powietrzu na tylnym siedzeniu auta. Muszę więc tym razem spasować, ale podoba mi się tu tak bardzo, że chętnie wróciłabym już tylko na trekking.

Szczyty robią się coraz niższe, potem łąki coraz większe, aż w końcu znowu przejeżdżamy przez te kilkanaście skalnych tuneli, by na końcu przywitał nas widok Jeziora Pivsko odbijającego błękitne niebo.

Wcześniej, przy wjeździe na P14 mijamy starszych państwo, którzy jadą na trasę ciągnąc za samochodem przyczepę kempingową. Jadą do bliżej Žabljaka. Jest to do zrobienia jeśli jedzie się samemu, ale nie wiem, jakim cudem ten pan mijał się z autami z naprzeciwka. Jeśli ktoś z Was wie - dajcie znać ;)

Zdjęcia (22)

Komentarze (0)